تحقیق در مورد اسکیزوفرنی (از هذیان و توهم تا درمان‌ های نوین)

این تحقیق در مورد بیماری اسکیزوفرنی بوده و به طور کامل به معرفی تاریخچه ، فازهای درمانی اسکیزوفرنی، روان درمانی ، شوک درمانی ، گفتار درمانی اسکیزوفرنی و دیگر ویژگی های آن می پردازد.

تاریخچه اسکیزوفرنی

تاریخچه درمان های جسمی در اسکیزوفرنی به دو دوره تقسیم می‌شود که کلرپرومازین، اولین داروی ضد روان‌ پریشی مؤثر یا آنتی‌ سایکوتیک، حد واسط این دوره‌ ها است. قبل از ظهور داروهای ضد روان‌ پریشی در اوایل دهه 1950، درمان‌ های مختلفی برای بیماران انجام می‌ شد. در اواخر قرن 19 و اوایل قرن 20، اسکیزوفرنی به عنوان یک بیماری دیده می‌ شد که به سمت زوال عقل پیش می‌ رود و بنابراین بیماران به مدت طولانی برای مدت های طولانی بستری می‌ شدند. درمان های جسمی برای کنترل علائم شدیدتر اختلال و ایجاد امنیت در بیمارستان‌ ها مورد استفاده قرار می‌گرفت.

آرامبخش‌ ها مانند برومید و باربیتورات برای کنترل بی‌ قراری و از درمان های فیزیکی مانند هیدروتراپی و بسته‌ های کاغذی مرطوب به دلیل اثر آرام‌ کننده آنها استفاده می‌ شدند. در دهه 1920، خواب درمانی با استفاده از باربیتورات ها ابداع شد و بعد از مصرف بیش از حد، بیماران بهبود می‌یافتند.

در سال 1930، درمان با کمک کومای انسولین ابداع شد. در این روش، دوز انسولین به تدریج افزایش می‌یافت تا کوما ایجاد شود. این درمان نسبت به برخی انواع اسکیزوفرنی تأثیر گذار بود. در سال 1935، برداشتن لوب پره‌فرونتال مغز جهت درمان بیماری روانی شدید پیشنهاد شد. در این دوره، درمان با تشنج پس از مشاهده اینکه برخی بیماران پس از تشنج بهبود می‌یافتند، به کار گرفته شد. در ابتدا از کافور و pentylenetetrazol (metrazol) برای ایجاد تشنج استفاده می‌شد ولی سپس تشنج الکتریکی ابداع شد. الکتروشوک یا ECT در برخی انواع اسکیزوفرنی هنوز هم استفاده می‌شود.

کشف کلرپرومازین در اوایل دهه 1950 مهمترین نقش را در درمان این بیماری ایفا کرد. این دارو باعث کاهش توهم‌ها، هذیان‌ها و برآشفتگی شد. داروهایی مانند تیوریدازین، فلوفنازین، هالوپریدول و تیوتیکسن پس از کلرپرومازین تولید شدند. کلوزاپین در سال 1958 کشف شد. معرفی ریسپریدون در سال 1994، الانزاپین در سال 1997، زیپراسیدون در سال 2001، آریپیپرازول در سال 2002 صورت گرفت.

فازهای درمانی اسکیزوفرنی

اسکیزوفرنی یک بیماری روان مزمن است که با علائمی مانند توهم، هذیان، افکار غیرمنطقی و علائم منفی شناخته می‌شود. درمان این بیماری شامل مراحل مختلفی است که به شرح زیر است:

مرحله حاد

این مرحله با علائم شدید روان‌ پریشی مشخص می‌شود و نیاز به توجه بالینی فوری دارد. اولین حمله روان‌پریشی یا عود بیماری در افراد با سابقه قبلی در این مرحله رخ می‌دهد. درمان در این فاز متمرکز بر تخفیف شدیدترین علائم روان‌ پریشی است و از داروهای ضدروان‌ پریشی و در موارد شدید بستری شدن در بیمارستان استفاده می‌شود.

مرحله ثابت‌ کننده

پس از فروکش علائم حاد، بیمار وارد فاز ثابت‌ کننده می‌شود که 4 تا 8 هفته طول می‌کشد. در این مرحله، علائم حاد کنترل شده‌اند، اما خطر عود در صورت قطع درمان یا وجود استرس وجود دارد. درمان در این فاز شامل تحکیم منافع درمانی، آموزش به بیمار و خانواده، روان‌ درمانی و استفاده از درمان‌های مشابه مرحله حاد است.

مرحله پایدار یا نگهدارنده

در این مرحله که بیماری در فروکش نسبی است، هدف از درمان پیشگیری از عود علائم و ارتقای سطح عملکرد بیمار است. ادامه مصرف داروهای ضدروان‌ پریشی، روان‌ درمانی، مداخلات اجتماعی و شغلی از جمله اقدامات درمانی در این مرحله هستند.

نکات مهم

• هر فاز از درمان اسکیزوفرنی اهمیت خاص خود را دارد و باید به طور کامل دنبال شود.
• قطع درمان در هر مرحله می‌تواند خطر عود بیماری را افزایش دهد.
• آموزش به بیمار و خانواده در مورد بیماری و نحوه درمان آن بسیار مهم است.
• مداخلات اجتماعی و شغلی می‌توانند به بیمار در ارتقای سطح عملکرد و بازگشت به زندگی عادی کمک کنند.

روان درمانی اسکیزوفرنی

روان درمانی یکی از عناصر اساسی درمان اسکیزوفرنی به همراه درمان دارویی است. هدف اصلی این نوع درمان، کمک به بیمار در درک و مدیریت بهتر علائم بیماری، افزایش مهارت‌های زندگی، و بهبود کیفیت زندگی اوست. انواع مختلفی از روان‌ درمانی برای اسکیزوفرنی وجود دارد که هر یک به جنبه‌های خاصی از بیماری تأکید می‌کنند.

یکی از انواع روان‌ درمانی که برای اسکیزوفرنی مؤثر است، رفتار درمانی شناختی (CBT) است. این درمان به بیمار کمک می‌کند تا الگوهای تفکر منفی خود را شناسایی و تغییر دهد و مهارت‌های مقابله‌ای با علائم بیماری را یاد بگیرد. درمان حمایتی نیز به بیمار کمک می‌کند تا با مشکلات عاطفی و اجتماعی ناشی از بیماری خود کنار بیاید و از حمایت خانواده و دوستان بهره‌مند شود.

خانواده درمانی به اعضای خانواده نیز کمک می‌کند تا بیماری را درک کنند و نحوه حمایت از بیمار را آموزش ببینند. همچنین، درمان مهارت‌های اجتماعی به بیمار کمک می‌کند تا مهارت‌های اجتماعی خود را ارتقا دهد و روابط سالم با دیگران برقرار کند.

روان‌ درمانی تأثیر مثبت قابل توجهی در بهبود علائم اسکیزوفرنی و ارتقای کیفیت زندگی بیمار دارد. مطالعات نشان داده‌اند که این نوع درمان می‌تواند خطر عود بیماری را کاهش دهد، عملکرد اجتماعی و شغلی بیمار را بهبود بخشد، و به بیمار در مدیریت علائم خود مانند توهم و هذیان کمک کند.

توجه به نکات مهمی همچون اینکه روان‌درمانی باید به همراه درمان دارویی انجام شود و انتخاب نوع روان‌درمانی مناسب برای هر بیمار باید با توجه به علائم بیماری، نیازهای بیمار و ترجیحات او صورت گیرد، اموری اساسی است. این نکات به عنوان راهنمایی برای ارتقاء بهترین نتایج در این حوزه مهم ارائه می‌شوند.

شوک درمانی اسکیزوفرنی

شوک درمانی یا الکتروتشنج درمانی (ECT) یکی از روش‌های درمانی برای برخی از اختلالات روان‌پزشکی، از جمله اسکیزوفرنی است که در آن از جریان الکتریکی برای ایجاد تشنج در مغز استفاده می‌شود. این روش درمانی در موارد مقاوم به درمان یا زمانی که علائم بیماری شدید و خطرناک باشد، به کار می‌رود.

نحوه انجام شوک درمانی

قبل از انجام شوک درمانی، بیمار بیهوش می‌شود و عضلاتش شل می‌شود. سپس، الکترودهایی به سر بیمار وصل می‌شود و جریان الکتریکی ضعیفی برای چند ثانیه از مغز عبور می‌کند. این جریان الکتریکی باعث ایجاد تشنج در مغز می‌شود.

اثرات شوک درمانی

شوک درمانی می‌تواند به طور موثری علائم اسکیزوفرنی مانند توهم، هذیان و آشفتگی را در برخی از بیماران بهبود بخشد. اثرات این درمان معمولاً موقتی است و برای حفظ بهبودی، نیاز به تکرار جلسات درمان است.

عوارض جانبی شوک درمانی

شوک درمانی می‌تواند عوارض جانبی مانند سردرد، تهوع، گیجی و فراموشی موقت داشته باشد. در موارد نادر، عوارض جانبی جدی‌تر مانند مشکلات قلبی عروقی یا تشنج‌های طولانی‌مدت نیز ممکن است رخ دهد.

گفتار درمانی اسکیزوفرنی

گفتار درمانی، که به عنوان روان‌درمانی نیز شناخته می‌شود، یکی از روش‌های درمانی مؤثر برای اسکیزوفرنی است که به بیمار در درک و مدیریت علائم بیماری، ارتقای مهارت‌های زندگی و بهبود کیفیت زندگی کمک می‌کند.

در گفتار درمانی، بیمار با یک متخصص روانشناس یا مددکار اجتماعی آموزش‌دیده صحبت می‌کند. این متخصص به بیمار کمک می‌کند تا:

• علائم بیماری خود را بشناسد و درک کند.
• با علائم بیماری خود مقابله کند.
• مهارت‌های اجتماعی و ارتباطی خود را ارتقا دهد.
• با استرس و اضطراب خود کنار بیاید.
• روابط سالم با دیگران برقرار کند.
• به اهداف خود در زندگی دست پیدا کند.

گفتار درمانی می‌تواند به صورت انفرادی، گروهی یا خانوادگی انجام شود. نوع گفتار درمانی مناسب برای هر بیمار به عوامل مختلفی مانند علائم بیماری، نیازهای بیمار و ترجیح او بستگی دارد.

مطالعات نشان داده‌اند که گفتار درمانی می‌تواند به طور قابل توجهی به بهبود علائم اسکیزوفرنی و ارتقای کیفیت زندگی بیمار کمک کند. گفتار درمانی می‌تواند خطر عود بیماری را کاهش دهد، عملکرد اجتماعی و شغلی بیمار را بهبود بخشد و به بیمار در مدیریت علائم خود مانند توهم و هذیان کمک کند.

مهمترین علامت اسکیزوفرنی

تشخیص اسکیزوفرنی به دلیل مجموعه گسترده و پیچیده‌ای از علائم، چالش‌هایی را برای پزشکان ایجاد می‌کند. با این حال، برخی از علائم این اختلال از اهمیت بالاتری برخوردار هستند و می‌توانند به عنوان نشانگرهای کلیدی در تشخیص و درمان آن در نظر گرفته شوند. این علائم شامل هذیان، توهم، اختلالات تفکر و علائم منفی هستند.

هذیان، یکی از مهمترین علائم اسکیزوفرنی است که به باورهای نادرست و غیر منطقی اشاره دارد که بیمار به شدت به آنها اعتقاد دارد، حتی با وجود شواهد خلاف آن. توهم، تجربه ادراکات حسی بدون وجود محرک خارجی مانند شنیدن صداها، دیدن تصاویر یا حس بویایی و چشایی غیر واقعی است. علائم منفی شامل فقدان یا نقص در عملکردهای عادی مانند بی‌احساسی، بی‌تفاوتی، کاهش انگیزه، و نقص در بیان عواطف می‌شوند.

هذیان و توهم به عنوان دو علامت بارز و شایع‌تر اسکیزوفرنی تلقی می‌شوند که تأثیرات چشمگیری بر روی زندگی روزمره و روابط اجتماعی بیمار دارند. هذیان‌ها می‌توانند شامل مضامین مختلفی مانند آزار و اذیت، توطئه، حسادت یا بزرگ‌ منشی باشند. توهمات نیز می‌توانند به صورت شنوایی، بینایی، بویایی، چشایی یا لامسه ظاهر شوند.

هر چند که اهمیت هر علامت به شدت و نوع آن و همچنین سایر علائم موجود در بیمار بستگی دارد، اما در برخی موارد، علائم منفی مانند بی‌ احساسی و بی‌ تفاوتی نیز می‌توانند از هذیان و توهم برای بیمار آزار دهنده‌ تر باشند و به علت ایجاد اختلال بیشتر در عملکرد او، نقش اساسی در تعیین سطح اختلال اسکیزوفرنی داشته باشند.