مقاله در مورد ورزش وزنه برداری

در این مقاله، به تاریخچه وزنه برداری در ایران، از پهلوانان زورخانه تا قهرمانان المپیک، می پردازیم. همچنین اطلاعاتی در مورد فدراسیون وزنه برداری، اولین مدال المپیک ایران و نقش پهلوانان در این ورزش می پردازیم.

فدراسیون وزنه برداری
ورزش زورخانه‌ای در ایران، به مرور زمان، با اهمیت ویژه‌ای برای تقویت بدن و افزایش استحکام عضلات شناخته شد. از سنگ و وزنه‌های به شکل گلوله توپ به وزنه‌های مختلفی از ۲۵ تا ۶۶ کیلوگرم برای این امر استفاده می‌شد. در گذشته، پهلوانانی مانند حسام علاقه‌مند به بلند کردن وزنه‌های سنگین داشتند و به این تمرینات می‌پرداختند. اما در دوران معاصر، شخصی به نام آقای امان پادگورنی با استفاده از قطعات دیفرانسیل اتومبیل، وسیله‌ای جدید و موثر برای تمرین وزنه‌برداران ارائه داد. او با استفاده از این وسیله تحت عنوان هالتر، به تعلیم ورزش در مدارس و ارتش ایران پرداخت و با تلاش‌های خود، هالترهای مختلفی را به تولید رساند که در ادامه به توسعه و پیشرفت ورزش زورخانه‌ای کمک کرد.

در حالی که آقای پادگورنی در تبریز مدتی اقامت داشت، سپس به تهران رفت و در دانشکده افسری به تعلیم ورزش اختصاصی پرداخت. همچنین، در همین زمان، او توانست با سفارش ساخت هالتر صفحه‌ای اولین تجربه‌ی موفق خود در تولید این وسیله را داشته باشد. این هالتر به عنوان ابزاری کارآمد و موثر، به صورت گسترده در دانشکده افسری مورد استفاده قرار گرفت و به تدریج به یکی از وسایل اصلی در تمرینات ورزشی این دانشگاه تبدیل شد.

بعد از توصیه آقای اسحاقی، عبدالله نادری به همراه دوستانش، میله‌ای را سفارش داد که قابلیت چرخش داشت. این را میله نیز همان چدن کار خیابان منوچهری ساخته بود و برای مدت‌های زیادی توسط قهرمانان مورد استفاده قرار می‌گرفت. همچنین، عبدالله نادری اولین دستگاه هالتر را به وزن ۱۱۰ پوند از هندوستان وارد کرد و این اقدام باعث شکل‌گیری و گسترش ورزش وزنه برداری در ایران شد. با تلاش‌های او، فدراسیون وزنه برداری ایران در سال ۱۳۱۸ تأسیس شد و او از سال ۱۳۲۱ تا ۱۳۲۵، سرپرست این فدراسیون بود. اولین اردوی وزنه برداری نیز در سال ۱۳۱۹ با حضور امیر شرفی، طباطبایی، حیات غیب، افشارطوس و خود عبدالله نادری برگزار شد.

در دوره‌ای که مسابقات وزنه برداری در ایران شکل گرفت، مراحل مسابقات به این صورت بود که در روز اول، شرکت‌کنندگان تنها حرکات پرس را انجام می‌دادند، در روز دوم یک ضرب و در روز سوم دو ضرب. این مسابقات با حضور یک داور انجام می‌شد و روش اضافه کردن وزن به صفحه‌های هالترکه در آن زمان مطابق با مقررات انجام می‌شد، به طوری که باب نبوده و احضار شدن بر روی صحنه نیز بر اساس ترتیب نوبت وزنه درخواستی صورت نمی‌گرفت. در این دوره اولین مسابقات قهرمانی کشور را آقای پادگورنی و سپس آقای نادری قضاوت می‌کردند.

در مسابقات اولیه وزنه برداری در ایران، مسئله وزن شرکت‌ کنندگان مورد توجه نبود و هر وزنه برداری که توانایی بلند کردن وزنه سنگین‌تری را داشت، به عنوان برنده تصدیق می‌شد. اما با رسیدن نتایج مسابقات وزنه برداری المپیک برلین (۱۹۳۶) به ایران، تصمیم گرفته شد که هر وزنه برداری در دسته‌ی خود به رقابت بپردازد. این اتفاق باعث شد که مسابقات رسمی با وزنه‌های مختلف برگزار شود و تیم ملی وزنه برداری ایران در بازی‌های المپیک لندن (۱۹۴۸) حضور یافته و جعفر سلماسی در دسته‌ی دوم (۶۰ کیلوگرم) مدال برنز المپیک را کسب کرد، که این اولین مدال المپیک برای ایران بود.

ایران در اواخر سال ۱۹۴۶ به عضویت فدراسیون جهانی وزنه برداری پذیرفته شد و در سال ۱۹۵۲ در کنگره هلسینکی، مهندس صادق به عنوان نایب رئیس فدراسیون جهانی انتخاب شد، که این نشان از رشد و توسعه‌ی وزنه برداری در ایران بود.